Tą samą rzecz możecie oglądać w Rzymie. Pozwólcie mi obecnie postawić jeszcze raz pytanie, czy to nie jest dziwne, że diabeł i jego czciciele przejawiali w rzeczywistości więcej prawdy niż ojciec wiary (Abraham) i jego potomstwo? Czy to nie jest dziwne, że czciciele szatana wiedzieli więcej o Bogu, niż dzieci Boże? Otóż, właśnie o tym pragną nas przekonać współcześni teolodzy, kiedy mówią o trójcy. Zapamiętajcie sobie na zawsze po prostu tą jedną rzecz: te zapiski są faktem, a również to jest faktem szatan jest kłamcą i ojcem kłamstwa, a kiedykolwiek on przychodzi z jakimś światłem, jest to ciągle kłamstwo. On jest mordercą, a jego doktryna o trójcy uśmierciła masy ludzi i będzie to dalej czynić, póki nie przyjdzie Jezus.
Zgodnie z historią nie było trzeba długiego czasu, aby dokonać zmiany w pojęciu o Ojcu, Synu i Duchu Świętym. Szatan odsuwa ich krok za krokiem od tej prawdy. Rozwijające się pojęcie o Bóstwie było obecnie następujące :
1. Wieczny Ojciec,
2. Duch Boży wcielony do LUDZKIEJ matki.
(Czy was to pobudza do rozmyślania?)
3. Boski Syn, owoc tego wcielenia, (Nasienie kobiety).
Lecz szatan nie jest zadowolony. On jeszcze nie osiągnął tego, by mu oddawano cześć, chyba tylko w pośredni sposób. Zatem on odciąga ludzi ciągle dalej od tej prawdy za pośrednictwem swoich misterii objawia ludziom, że skoro ten wielki niewidzialny Bóg ojciec nie troszczy się o ludzkie sprawy, lecz pozostaje w stosunku do nich milczący, że byłoby wskazane oddawać Mu cześć w milczeniu. W rzeczywistości oznacza to ignorować Go, na ile tylko możliwe, o ile nie zupełnie. Ta doktryna rozszerzyła się również po całym świecie, a jeszcze dzisiaj możecie w Indiach zobaczyć, że świątynie poświęcone wielkiemu stwórcy, milczącemu bogu, są zdumiewająco nieliczne.
Skoro było niepotrzebne oddawać cześć stwórcy – ojcu, było sprawą naturalną, że oddawanie czci obróciło się do „Matki z Dziecięciem”, jako obiektów uwielbiania. W Egipcie istniała ta sama kombinacja matki i syna, nazwana Isis i Osiris. W Indiach była to Isi i Iswara. (Zauważcie nawet to podobieństwo imion). W Azji była to Cybella i Deoius. W Rzymie, Grecji i także w Chinach poszło to za ich przykładem. Otóż, wyobraźcie sobie zdziwienie kilku rzymsko-katolickich misjonarzy, kiedy wkroczyli do Chin i znaleźli tam Madonnę z Dziecięciem z promieniami światła wychodzącymi z głowy dziecięcia. Ten wizerunek można by spokojnie zamienić za ten z Watykanu, za wyjątkiem różnicy w niektórych rysach twarzy.
Obecnie wypada nam przedstawić pierwotną matkę z dziecięciem. Pierwotną boginią – matką w Babilonie była Semiramis, którą we wschodnich krajach nazywano Rhea. W swoich ramionach trzyma ona syna, który chociaż jest dziecięciem, został opisany jako wysoki, mocny, przystojny i szczególnie uroczy dla kobiet – u Ezechiela 8, 14. został nazwany Tammuz. Między klasycznymi pisarzami nazywano go Bachusem. Dla Babilończyków był on Ninusem. Biorąc pod uwagę ten fakt, że on jest przedstawiony jako dziecię w ramionach matki, a pomimo tego opisany jako wielki i mocarny, jest znany jako „Małżonek-Syn”. Jeden z jego tytułów brzmiał : „Małżonek matki”, a w Indiach, gdzie ci dwaj są znani jako Iswara i Isi, on (małżonek) jest przedstawiony jako dziecię na piersi swej własnej żony.
To, że Ninus jest Nimrodem z Biblii możemy stwierdzić, porównując historię ze sprawozdaniem z 1. Mojż. Pompejusz powiedział : „Ninus, król Assyrii, zmienił starożytny spokojny sposób życia przez pragnienie podboju. ON BYŁ PIERWSZYM, KTÓRY PROWADZIŁ WOJNĘ ZE SWYMI SĄSIADAMI. on podbił wszystkie narody od Assyrii, aż do Libii, ponieważ one nie znały się na sztuce wojennej.” Diodorus mówi: „Ninus był najbardziej starożytnym Assyryjskim królem, wymienionym w historii. Mając skłonności do walki, ćwiczył on rygorystycznie wielu młodych mężczyzn w sztuce wojennej. On opanował Babilonię w czasie, kiedy jeszcze nie istniało miasto Babilon”. Widzimy zatem, że Ninus zaczął być możnym w Babilonie. Zbudował Babel, zajął całą Assyrię i stał się jej królem, a następnie wyruszył, aby pochłonąć dalsze olbrzymie terytoria, na których ludzie byli niewprawni do walki i prowadzili spokojny tryb życia, jak to powiedział Pompejusz. Otóż, w 1. Mojż. 10, gdzie jest mowa o królestwie Nimroda, jest powiedziane: „A początkiem jego królestwa był Babel, i Erech i Accad i Calneh w krainie Synear. Z tego kraju wyciągnął do Asshur i zbudował Niniwę i Kala itd.” Lecz tłumacze popełnili błąd, tłumacząc Asshur jako rzeczownik, jest to bowiem czasownik, a w języku Chaldejskim oznacza „uczynić możnym”. Zatem był to Nimrod, który stał się możnym (on założył swoje królestwo przez to, że sformował pierwszą armię na świecie, którą ćwiczył w musztrowaniu i w rygorach bojowania). Przekroczył granice Synearu ze swoją silną armią, podbił narody i zbudował takie miasta jak Niniwę, które zostało nazwane po nim, bowiem nawet dzisiaj główna część ruin tego miasta nazywa się Nimroud!
Skoro odkryliśmy, kim był Ninus, obecnie trzeba odkryć, kim był jego ojciec. Zgodnie z historią był to Bel, założyciel Babilonu. (Otóż, trzeba zauważyć, że Bel założył go tylko w pewnym sensie, mianowicie, że rozpoczął cały ten ruch, lecz był to syn Ninus, który je ugruntował i był jego pierwszym królem). Lecz zgodnie z Pismem, ojcem Nimroda był Kusz: „A Kusz spłodził Nimroda”. I nie tylko to, lecz stwierdzamy, że Cham spłodził Kusza. Otóż, w Egipskiej kulturze był Bel nazwany Hermesem, a Hermes oznacza „SYN CHAMA”. Zgodnie z historią Hermes był wielkim prorokiem bałwochwalstwa. on był interpretatorem bożków. Inne imię, którym go nazywano, było Merkury. (Czytajcie Dz. Ap. 14, 11 – 12.)
Hyginus mówi to o tym bogu, który był znany pod różnymi postaciami, jako Bel, Hermes, Merkury itd. „Od wielu wieków ludzie żyli pod panowaniem Iove (nie rzymskiego Jowisza, lecz Jahwe Żydów, który istniał już dawno przed historią Rzymu), bez miast, bez przepisów prawnych, a wszyscy mówili jednym językiem. Lecz od czasu, kiedy Merkury (Bel, Kusz) tłumaczył języki ludzi, (stąd tłumacz jest nazwany Hermeneutą), był to on, który rozproszył narody. Następnie zaczęła się niezgoda.” Z tego jest widoczne, że Bel albo Kusz, ojciec Nimroda, był pierwotnie przywódcą, który odprowadził ludzi od prawdziwego Boga, a jako „interpretator bożków” zachęcał ludzi do przyjęcia innej formy religii. On zachęcał ludzi, aby kontynuowali budowę tej wieży, którą właściwie budował jego syn. Właśnie to zachęcanie przyniosło zamieszanie i podział między ludźmi, a więc był on zarówno „wykładowcą i czyniącym zamieszanie”.
Następnie Kusz był ojcem systemu politeistycznego, a kiedy ludzie byli ubóstwiani przez ludzi, on stal się oczywiście ojcem bożków. Otóż, Kusz został nazwany Belem, a Bel w rzymskiej mitologii to Janus. On jest obrazowo przedstawiony z dwoma twarzami, niosący kij, przy pomocy którego czynił zamieszanie między ludźmi i „rozpraszał” ich. Owidiusz pisze, że Janus powiedział o sobie: „Przodkowie nazywali mnie Chaosem”. Stwierdzamy zatem, że Kusz z Biblii, pierwotny buntownik przeciw jedynobóstwu, był między starożytnymi ludźmi nazywany Bel, Belus, Hermes, Janus itd. On rzekomo przynosił ludziom objawienia i wykłady od bogów. Czyniąc to spowodował, że gniew Boży rozproszył lud, przynosząc rozdzielenie i zamieszanie.